De eerste week fulltime

Meer dan zeven maanden ben ik uit de running geweest. Hier en daar een Engelse les geven telt namelijk niet mee in vergelijking met een fulltime werkweek. Inmiddels heb ik mijn eerste complete 40 uur doorstaan. Al moet ik zeggen dat ik vrijdagmiddag erg veel zin had om opgekruld onder mijn bureau een tukje te doen.

Begin van een volgende fase

Deze blog is iets later dan normaal, maar met een goede reden. Ik had het namelijk rondrennend druk. Druk vanwege een goede reden, dat gelukkig wel. Ik heb namelijk eindelijk het verlossende woord gekregen: ik heb een nieuwe baan! Hier zit ik dan nu, vers 25 jaar oud, getrouwd (nu echt voor de laatste keer) en vanaf komende woensdag, business analist voor Deloitte. Na een half jaar wennen is het nu dan echt tijd om te beginnen met settelen in het normale Braziliaanse leven.

Geluk en frustratie

Ik voel me een beetje dubbel. Aan de ene kant ben ik heel gelukkig (appartement wordt steeds gezelliger, waarschijnlijk een baan, goed aan het settelen etc.), aan de andere kant ben ik op het moment heel gefrustreerd en wilde ik net mijn mobiel tegen het hoofd van de klantenservice medewerker aanwerpen.

Nieuwe start van het werkende leven?

De bruiloft en het rondtoeren met mijn familie was ontzettend gaaf, maar ook vermoeiend. De week daarna had ik het niet bepaald veel rustiger, ik had wel drie sollicitaties!

En toen was het zover

Twee weken lang heb ik geen blogposts geschreven. Deze weken had ik dan ook wat anders aan mijn hoofd. Op 6 juni stond ik op het vliegveld te wachten tot ik een bekend gezicht zou zien tussen alle mensen met grote koffers. Mijn familie was eindelijk hier.

Correria

Braziliaans Portugees heeft een aantal geweldige woorden. Eerder heb ik al geschreven over ‘papelada’, een woord voor veel papierwerk. Een ander prachtig woord is ‘correria’, wat vrij vertaald kan worden als rondrennerij. Een woord perfect voor deze week.

Angst

Elke dinsdag fiets ik langs Lagoa, het meer in het midden van Rio, op weg naar het appartement waar ik Engelse les geef. Elke keer geniet ik van het uitzicht. Vorige week ook weer op de weg terug. Het was donker, dus alle lichtjes werden weerkaatst door het water, de silhouetten van de bergen op de achtergrond. De volgende dag kwam ik erachter dat een uur later, op diezelfde plek, er een man van 57 is neergestoken en overleden. Alleen om een fiets te stelen.

Vrijgezellenfeest Brazilian Style

Maandagavond was het dan eindelijk zover, we hebben de sleutel! Met een gigantische smile liep ik die avond nog met Pedro door het appartement. Ons plekje! Het heeft een flinke schoonmaakbeurt nodig en er moeten wat dingen gefixt worden, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende ochtend om zeven uur kwam de eerste klusjesman al langs om een inschatting te maken van wat het fixen zou kosten. We mogen het namelijk van de huur aftrekken, maar dan moeten we wel verschillende budgetten aanleveren. Het is niet veel, maar het zijn wel essentiële dingen. Onze voordeur heeft bijvoorbeeld geen klink…

Grote mensen spullen

Op mijn zeventiende ging ik uit huis. Mijn moeder moest zelfs mijn huurcontract tekenen, want daar was ik volgens de wet nog niet oud genoeg voor. Enthousiast ging ik naar de IKEA om spulletjes uit te zoeken om mijn eigen 17 vierkante meter te vullen. In de jaren daarna verhuisde ik elke keer naar een al gemeubileerd huis. Nu, zeven jaar later, mag ik opnieuw spulletjes uit gaan zoeken, maar de regels zijn veranderd. Nu is het moeilijk te zeggen in welke mate dit komt door een verschil in cultuur of door het feit dat ik nu in een grote mensen huis ga wonen…

4 maanden

Het is al weer vier maanden geleden dat ik met tranen in mijn ogen mijn familie stond uit te zwaaien op Schiphol. Over een maandje mag ik ze al ophalen op het vliegveld hier. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar aan de andere kant is er ook al heel veel gebeurd. Misschien niet zoveel als ik van te voren gedacht had, maar mijn verwachtingen waren dan ook niet helemaal realistisch;)

Telenovela

Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nooit Goede Tijden Slechte Tijden heb gekeken. Het enige wat ik weet is dat zolang ik me kan herinneren, Ludo de slechterik is. In de Braziliaanse samenleving spelen soapseries een grote rol, of telenovelas, moet ik eigenlijk zeggen.

Huisje, bankje, bordje

Een tijdje geleden schreef ik over een appartement dat we op het oog hadden. Inmiddels zijn we al weer twee appartementen verder, maar deze keer lijkt het er echt op dat we in mei een nieuw onderkomen hebben.

Onwerkelijk

Soms knijp ik mezelf even in mijn arm. Woon ik nu daadwerkelijk in Rio de Janeiro? Ja. Fiets ik nu echt langs Lagoa op weg naar mijn Engelse les? Jup. Is dat echt een capibara die daar gras aan het eten is? WAT? Holy…..!

Helaas niet mijn foto, maar voor de beeldvorming

Papelada

Eén van mijn favoriete Portugese woorden is ‘papelada’. Het betekent letterlijk veel papier. Het woord wordt hier gebruikt wanneer je voor iets veel formulieren moet invullen en documenten moet verzamelen. Je kunt je voorstellen dat dit woord dus vaak gebruikt wordt in het land der bureaucratie.

Appartementenjacht

Om daadwerkelijk te beginnen met het opbouwen van een leven hier, is er nog iets heel concreets nodig: een eigen stekkie. Daarom hebben Pedro en ik ons de afgelopen twee weken volledig gestort op de huizenmarkt hier in Rio. Op zoek naar een eigen plek onder de zon.

Bijna 30

Gisteren is mijn man (nog steeds raar om te zeggen) 28 jaar oud geworden. Sinds zijn 25^e verjaardag plaag ik hem er al mee dat hij bijna dertig is. Uiteraard vindt hij dit lang niet zo grappig als dat ik dat vind ;)

Quarterlife crisis

Deze week heb ik voor het eerst in mijn leven een massage gehad. Waarom? Omdat mijn schouders zo ontzettend vastzaten, dat ik er hoofdpijn van kreeg. Nu heb ik al heel lang knobbeltjes daar zitten vanwege het sjouwen van laptoptassen naar mijn werk en dergelijke, maar er is ook een andere reden voor: stress.

Tweede keer

Twee keer trouwen is raar. 13 December beloofden Pedro en ik elkaar eeuwig trouw. Niet voor een gemeenteambtenaar, maar voor mijn moeder en zijn vader. Hij in het Nederlands, ik in het Portugees. Nu, twee maanden later, zijn we bezig met het organiseren van de volgende bruiloft.

3 verschillen

Sommige dingen doe je zonder na te denken zoals iemand begroeten met drie zoenen. In Brazilië groet je met twee zoenen en een stuk sneller dan wanneer je dat in Nederland zou doen, maar dat zijn niet de enige verschillen. Uiteraard zijn er ontzettend veel, maar dit zijn er drie waar je niet snel bij stil staat.

De eerste week les

Deze blog is iets later dan normaal. De reden is simpel. Ik ben KAPOT! Afgelopen maandag ben ik begonnen met mijn intensieve cursus Portuguees. Elke werkdag zit ik braaf van negen tot twaalf in de schoolbanken. Ik heb zelfs elke dag huiswerk, ook nu in het weekend. Na meer dan twee jaar werken, is het weer even wennen.

Carnaval!

Aangezien ik ben opgegroeid in Houten heb ik niet heel veel herinneringen aan carnaval. Op de basisschool was er één dag dat we verkleed naar school gingen. Verder heb ik tijdens mijn studententijd een keer met nepwimpers in de vrieskou gestaan in Oldenzaaaaaal. Nederlands carnaval is voor mij hits over de gehaktballen van de koningin en de polonaise. Hier in Brazilië is er echter geen paard in de gang te vinden.

De Liebster Award

Mensen die mij wat langer kennen weten dat ik vroeger heb meegespeeld in de musical Sound of Music. 15 keer mocht ik in het Fortis Circus Theater in Scheveningen Brigitta spelen. Aangezien dit meisje een eigenwijze boekenwurm is, zei mijn moeder altijd dat ik niet echt hoefde te acteren. Een jaar geleden had ik weer afgesproken met mijn Sound of Music ‘broertjes en zusjes’. Een hilarische avond met mensen die ik al tien jaar niet had gezien. Nu heeft mijn jongste ‘zusje’ Rose-Anne van Elswijk, me genomineerd voor de Liebster award. De wat? Het is bedacht door en voor ‘onbekendere’ bloggers, die andere bloggers nomineren en vervolgens een vragenlijstje bedenken voor deze bloggers. Een soort van digitale doorgeefnominatie dus. Hierbij mijn antwoorden met een Braziliaans tintje.

Nossa...

Emigreren is één ding. Emigreren naar een land waar je de taal niet spreekt is een stuk lastiger. Toen ik voor mijn uitwisseling zes maanden naar Australië verhuisde moest ik even wennen, maar al snel had ik mijn weg gevonden. Ik kon immers iedereen verstaan en gezellig meekletsen. Maar helaas, hier spreken ze Portugees…

Een tikje Hollands

Met meer dan drie weken in Rio begint mijn verblijf hier al iets meer te voelen als een permanente verhuizing in plaats van vakantie. Nou ja, ik begon me vooral meer te ergeren aan het feit dat ik niet zo heel veel aan het doen ben op het moment. Dat gevoel dat ik terug keek op een dag en me af vroeg, wat heb ik nou eigenlijk gedaan vandaag?

De theepan en het bureaucratiespel

Wanneer je emigreert, komen er allemaal van die kleine dingen bij kijken waar je van te voren niet bij stil staat. In Nederland moest ik dingen opzeggen, mijn zorgverzekering, telefoonabonnement, me uitschrijven bij de gemeente enzovoorts. Het verkrijgen van de trouwpapieren was een heel avontuur geweest, maar daarna kon ik mijn permanente visum ophalen bij het consulaat van Brazilië binnen tien dagen. Met het verkregen papiertje zou ik alleen binnen dertig dagen na aankomst het papiertje in moeten leveren bij de Policia Federal, en dan zou alles goed komen. Oh wat was ik naïef.

Het begin van een nieuw begin

Don't be sad, this is not the beginning of the end, it is only the end of the beginning.

Een week geleden stond ik daar, op Schiphol. Met tranen in mijn ogen mijn familie in de verte uit te zwaaien. Gelukkig zonder cameraploeg, ook al werd die grap standaard gemaakt wanneer ik vertelde dat ik naar Rio de Janeiro zou emigreren. Jaren had ik er naartoe geleefd, maar dat het moment daadwerkelijk was aangebroken was moeilijk te beseffen. Misschien wilde ik het wel niet beseffen. De laatste weken voor de enkele reis had het uitkijken naar deze stap plaatsgemaakt voor spanning, verdriet om het afscheid nemen en een tikkeltje angst. Hoe het me zou vergaan wanneer ik eenmaal in Brazilie was speelde nog niet zo in mijn hoofd, ik was meer bezig met wat ik achter me zou laten.