Grote mensen spullen

Op mijn zeventiende ging ik uit huis. Mijn moeder moest zelfs mijn huurcontract tekenen, want daar was ik volgens de wet nog niet oud genoeg voor. Enthousiast ging ik naar de IKEA om spulletjes uit te zoeken om mijn eigen 17 vierkante meter te vullen. In de jaren daarna verhuisde ik elke keer naar een al gemeubileerd huis. Nu, zeven jaar later, mag ik opnieuw spulletjes uit gaan zoeken, maar de regels zijn veranderd. Nu is het moeilijk te zeggen in welke mate dit komt door een verschil in cultuur of door het feit dat ik nu in een grote mensen huis ga wonen…

Om te beginnen hebben ze hier geen IKEA. Nu ben ik geen arme student meer, maar veel is hier duurder dan in Nederland, inclusief meubels. De grote meubels zoals banken en kasten willen we dus alsnog bij Tok&Stok kopen, de Braziliaanse variant van IKEA inclusief de vertrouwde bouwpakketten. Bij deze winkel hebben we een geschenkenlijst voor ons huwelijk gemaakt. Mensen kunnen via de site dingen kopen, maar stiekem krijgen we credits waarmee we de grotere meubels kunnen kopen. Ook fijn, ze komen het allemaal in één keer bezorgen en monteren. Hoeven we niet zelf met die sleuteltjes aan de gang, heel fijn.

Een andere winkel waar we meubels willen kopen is Deposito Sante Fe. Ik ben helemaal fan van deze winkel vol met one-of-a-kind meubels gemaakt van gerecycled hout. Het is wel even zoeken, want de hele zaak staat volgestapeld. Als je een stoel wilt uitproberen, zul je je eerst langs de stapel tafels en accessoires moeten wurmen. Als het aan mij ligt komt ons huis vol te staan met oude houten dingen. Gelukkig hebben Pedro en ik dezelfde smaak J Pedro’s ouders hebben ook nog een garage vol oude meubels staan die een flinke opknapbeurt nodig hebben, maar zeker de moeite waard zijn.

Dat is zo’n beetje het enige tweedehandse wat in ons huis te vinden zal zijn. Voor mijn ‘uitzet’ kreeg ik op mijn zeventiende van iedereen wat mee. Oude handdoeken, oude pannenset, magnetron net zo oud als ik zelf etc. Hier is dat helaas not done. Aangezien ik bijna alles heb achtergelaten in Nederland, heb ik dus ook alles opnieuw nodig. Borden, bestek, pannen, vergiet en ga zo maar door. Gelukkig neemt mama goede schilmesjes mee, want die heb ik hier nog niet gezien. Zeven jaar lang heb ik gegeten van BLOKKER bordjes met gekleurde randjes, een geweldig cadeau voor mijn uitzet. Prima kwaliteit, 20 euro. Dat gaat hem hier helaas niet worden.

Mijn schoonvader zei dat alleen een geschenkenlijst bij Tok&Stok niet genoeg was. Traditionele geschenken voor een bruiloft zijn zilveren vorken en chique servies. Je weet wel, van die dingen die in een la verdwijnen en niemand ooit gebruikt. Gelukkig zei mijn schoonmoeder dat ik haar chique spullen mag lenen mocht ik ooit een feestje houden voor hotemetoten. Toch zijn we gisteren maar naar een servieswinkel geweest om een geschenkenlijst te maken. Borden hebben we toch nodig en de Blokker hebben zie hier ook niet. In een uur werden we door een vrouw langs alle spullen geleid om te kijken wat we wilde hebben. Als Nederlandse vond ik het wel lastig, want naar de prijskaartjes kijken was niet echt mogelijk. Verhalen over het verschil tussen porselein en ceramiek kwamen voorbij en Pedro en ik moesten regelmatig dingen zeggen als ‘nee, een visbord om vis op te serveren hebben we niet nodig’. Nadat we prima kristalglas glazen hadden uitgekozen die levenslang mooi zouden blijven, vroeg de dame ons of we nu de glazen voor elke dag ‘voor ons tweetjes’ uit wilden kiezen. Toen ik zei ‘hoezo, we kunnen toch gewoon elke dag uit die glazen drinken?’ keek ze me aan alsof ik een staart had gekregen. We zullen zien welke geschenken we daadwerkelijk zullen krijgen, maar ik blijf toch echt heel Nederlands van één soort servies eten en uit één soort glazen drinken.