4 maanden

Het is al weer vier maanden geleden dat ik met tranen in mijn ogen mijn familie stond uit te zwaaien op Schiphol. Over een maandje mag ik ze al ophalen op het vliegveld hier. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar aan de andere kant is er ook al heel veel gebeurd. Misschien niet zoveel als ik van te voren gedacht had, maar mijn verwachtingen waren dan ook niet helemaal realistisch;)


De hitte
De eerste week dat ik hier was, kon ik amper functioneren. Van -5 naar 35 graden was iets teveel van het goede en ik kon niet lang achter elkaar buiten blijven. Inmiddels denk ik met 26 graden 'Aaaah, lekker fris weertje'. Wie weet heb ik het net als de Brazilianen het straks ook koud met 20 graden. Al zal het me denk ik een mysterie blijven waarom 20 graden buiten koud is, maar de airco binnen hoe dan ook op 18 graden staat.

De taal
Met trots kan ik zeggen dat ik na 4 maanden prima een gesprek kan voeren en volgen, zelfs als er meerdere personen aan het praten zijn. En misschien lijkt het niet heel veel, maar ik heb ook het eerste deel van Harry Potter helemaal in het Portugees uitgelezen! Naast cruciale woorden zoals trouxa (dreuzel) en quadribol (zwerkbal) heb ik daadwerkelijk mijn dagelijkse woordenschat vergroot.

De cultuur
Ook de cultuur begint te wennen. Ik vind het nog steeds niet zo leuk als er last minute iets afgezegd wordt, maar ik ben een stuk flexibeler en go-with-the-flow geworden. Om vier uur in de middag lunchen in het weekend is ook geen probleem meer en ik geef nu standaard twee zoenen in plaats van drie. Helaas zal ik door mijn steeds blondere haren wel nog steeds aangezien worden als Gringa (buitenlander), maar ja, er zijn ergere dingen.

Het huisje
Vanaf het begin heb ik geroepen dat het belangrijk voor me was om eindelijk een eigen plekje te hebben met Pedro. Na anderhalf jaar lange afstandsrelatie en jaren samenwonen maar met andere bewoners erbij, is het hoog tijd. Nu zijn we dan eindelijk zover! Het contract is ontvangen, de laatste foutjes worden eruit gehaald, maar we gaan daadwerkelijk tekenen. Ik heb er zin in!

De bruiloft
Over iets meer dan een maand mag ik voor de tweede keer mijn witte jurk aantrekken. De priestercursus is succesvol afgerond. De bruiloft hier is wel een iets ander festijn dan het relaxte low key feestje in Rotterdam, maar ik laat het allemaal op me af komen. Eerlijk gezegd hoef ik zelf namelijk niet echt wat te regelen voor de bruiloft, mijn lieve schoonmoeder neemt dat voor haar rekening. En dat is nog best een taak, er komt hier veel meer bij kijken dan wat ik in Rotterdam hoefde te regelen: golfkarretje voor de laatste 50m, toiletten huren, verlichting regelen, tafels, stoelen en servies huren etc. Ik ben verantwoordelijk voor de geschenkenlijst en dat lukt prima:)

De baan
Van te voren had ik verwacht al een baan te hebben voor de bruiloft. Nu weet ik dat dat absoluut niet realistisch was. Ik ben net een maandje begonnen met solliciteren en nog zoekende. Maar misschien wel mijn grootste resultaat van de emigratie tot nu toe is dat ik me besef dat het allemaal geen haast heeft. Ik blijf mijn best doen, en dan komt het allemaal wel goed. Ik kan sowieso pas nadat mijn familie is geweest beginnen en in de tussentijd kan ik verder met Portugees leren en het huisje gereed maken. Bovendien heb ik wel al mijn eerste Reais verdiend met Engelse les geven. Voor nu is dat prima en best leuk (so, heeeaaad, schoulders, knees and toes, knees and toes). En wie weet wat de komende vier maanden zal brengen...