3 verschillen

Sommige dingen doe je zonder na te denken zoals iemand begroeten met drie zoenen. In Brazilië groet je met twee zoenen en een stuk sneller dan wanneer je dat in Nederland zou doen, maar dat zijn niet de enige verschillen. Uiteraard zijn er ontzettend veel, maar dit zijn er drie waar je niet snel bij stil staat.

De telefoon opnemen

Wanneer de telefoon overgaat ben ik gewend om op te nemen met: Hallo, met Ilona. De eerste keer dat ik hier de telefoon opnam, wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen (dit was voordat ik begonnen was met Portugees leren, dus ik was als de dood dat de persoon aan de andere kant van de lijn zou beginnen met ratelen). Inmiddels ben ik erachter dat men hier alleen ‘Alô’ zegt wanneer ze opnemen. Dit doen ze voor het geval de beller iemand is met slechte bedoelingen. Zo wil het wel eens gebeuren dat iemand zomaar een nummer belt om te doen alsof ze een dierbare hebben ontvoerd. Als je die persoon probeert te bereiken om te kijken of het echt zo is, zullen ze hem of haar pijn doen, dus snel wat geld overmaken alsjeblieft. Als je nooit opneemt met je naam, weten deze mensen niet wie er op het adres woont. Dan proberen ze iets algemeens, zoals: ‘we hebben je dochter!’  terwijl je helemaal geen dochter hebt. Aangezien de telefoonverbinding hier lang niet altijd spetterend is, beginnen veel telefoongesprekken met zes Alôs.

Lunchen

Ook al vallen de mussen van het dak op het heetste moment van de dag, dit is ook het moment dat er warm gegeten wordt. En dan heb ik het echt over pasta’s, wokschotels, of de favoriet van menig Braziliaan: Bonen, vlees, aardappelen en rijst. Ja echt, die laatste twee worden vaak samen gegeten. Mij hebben ze nog niet overtuigd. In de avond, en dan makkelijk om een uurtje of tien, wordt er nogmaals gegeten. Dit kan wat warms zijn zoals een pizza of een complete maaltijd, maar dit kan ook een broodje zijn. Doordeweeks heeft de werkende Braziliaan een uur lunchpauze (maar ik begrijp dat dit ook wel gerekt wordt) om ergens in een restaurant te gaan eten. Elke werknemer krijgt naast een salaris twee pinpassen waar elke maand geld op wordt gestort. Eentje voor de supermarkt, en eentje om de lunch in restaurants te betalen. In het weekend heeft men de tijd en wordt er in ieder geval bij de Familie Boot laat opgestaan. Lunch kan dan makkelijk om een uurtje of vier geserveerd worden. Of als het echt laat wordt, praktisch wanneer het in Nederland tijd is voor het avondeten.

Een rekening betalen

Wanneer je in een land woont heb je niet door hoe ver gevorderd bepaalde technologie is. Met het grootste gemak pinnen we overal en gebruiken we de app op onze telefoon om wat geld over te maken naar een vriend voor het etentje. Als je naar België of Duitsland gaat kom je er al achter dat ergens pinnen lang niet zo vanzelfsprekend is. Hier in Brazilië is pinnen geen probleem. Wat wel wennen is, is het betalen van rekeningen. Je krijgt alles nog ouderwets met de post. Een aantal rekeningen kan je automatisch laten incasseren, maar er zijn er zat waarvoor je zelf nog in actie moet komen. En dan kan je niet je acceptgiro invullen en opsturen of het geld overmaken. Elke rekening heeft een deadline. Tot die deadline verstreken is en wanneer de rekening een barcode heeft, kan je online of bij een pinautomaat betalen. Anders moet je toch echt naar de bank om te betalen. De bank is open tot vier uur, oftewel de rijen zijn lang tijdens lunchtijd en de medewerkers chagrijnig. Je hebt zelfs rekeningen die je alleen bij een bepaalde bank kunt betalen. Dat is net alsof je een rekening of de mat krijgt, en je deze alleen bij de Rabobank zou kunnen betalen. Ook leuk, dinsdag ontving ik voor mijn eerste Engels les mijn allereerste cheque! Gelukkig wist Pedro wat ik moest doen om het handgeschreven stukje papier te verzilveren.