Quarterlife crisis

Deze week heb ik voor het eerst in mijn leven een massage gehad. Waarom? Omdat mijn schouders zo ontzettend vastzaten, dat ik er hoofdpijn van kreeg. Nu heb ik al heel lang knobbeltjes daar zitten vanwege het sjouwen van laptoptassen naar mijn werk en dergelijke, maar er is ook een andere reden voor: stress.

Ik hoorde de term Quarterlife crisis voor het eerst in een John Mayer liedje. De definitie? Een crisis, vaak rond je vijfentwintigste, waarin je je afvraagt welke kant je in hemelsnaam opgaat met je leven. Meestal vindt deze crisis plaats nadat je klaar bent met je studie, want dan moet je namelijk uitvogelen waar je je geld mee gaat verdienen. Ik denk dat emigreren ook een goede manier is om zo’n crisis te veroorzaken.

Voordat ik vertrok zeiden veel mensen dat ze het zo dapper vonden. Eerlijk gezegd vond ik het zelf niet zo dapper, maar nu kom ik daar absoluut op terug. Ik had namelijk niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het dagelijkse leven is immers het dagelijkse leven. Het maakt niet uit waar je woont; je staat op, eet, gaat naar de supermarkt, slaapt, dat soort dingen. Ik was gewend om te wisselen van huis (en verhuizen is de meest stressvolle gebeurtenis die je kan hebben), te veranderen van opdracht vanwege ORMIT en ik was al eerder in mijn eentje in het buitenland geweest. Ik was even vergeten dat een emigratie alles tegelijkertijd is. Huis, baan, vriendenkring en ook nog eens de taal.

De meeste collega’s gaven aan na ORMIT het even rustig aan te willen doen. Meer dan twee jaar in een ontwikkelingssnelkookpan is namelijk best heftig. Mijn ontwikkelpunt is dat ik niet geweldig omga met grote onzekerheden, ik plan graag vooruit. Bovendien heb ik tot nu toe nog weinig tegenslagen gehad. De studies waren binnen de tijd afgerond en voordat ik was afgestudeerd had ik mijn baan bij ORMIT al binnen (hoewel ik flink wat tranen heb gehuild vanwege de afwijzingen bij het solliciteren). Dus, in plaats van het rustig aan te doen, emigreer ik naar het land waar zelfs de tv gids teveel vooruit plannen is.

De afgelopen maand ben ik druk bezig geweest met Portugees leren, dus ik had een duidelijk doel wanneer ik s'ochtends opstond. Na elke les was ik te vermoeid om naar een baan of een appartement te zoeken. Bovendien ben ik mam heel dankbaar voor de iPad, maar stiekem is dat ding echt een tijdmachine. Even wat kijken, en poef, het is twee uur later. Morgen is het echter al mijn laatste lesdag. Na niveau C zijn er geen andere cursussen meer, alleen nog maar ‘kletsklas’. Deze week had ik dus een kleine inzinking (helaas komen ze altijd volledig onverwacht). Wat ga ik volgende week doen? Er zijn zoveel dingen die ik nog ‘moet’ doen, dat het moeilijk is om te beginnen. Wat hielp was om te bedenken dat ik een dak boven mijn hoofd heb en nog bijna geen rekeningen om te betalen. Bovendien heb ik geen haast. Er is niemand die hoofdschuddend naar me kijkt en denkt: ‘Dat kind doet ook niets met haar leven’. En, when in Brazil, do as the Brazilians do. Dus ik ga lekker naar het strand en stel al die vragen nog even uit:)