Carnaval!

Aangezien ik ben opgegroeid in Houten heb ik niet heel veel herinneringen aan carnaval. Op de basisschool was er één dag dat we verkleed naar school gingen. Verder heb ik tijdens mijn studententijd een keer met nepwimpers in de vrieskou gestaan in Oldenzaaaaaal. Nederlands carnaval is voor mij hits over de gehaktballen van de koningin en de polonaise. Hier in Brazilië is er echter geen paard in de gang te vinden.

Schuddende billen, veren en sambabeats. Carnaval in Brazilië is niet een weekend maar een maand vol feest. Eind januari waren de eerste straatfeestjes al begonnen. Zo’n feest heet een bloco en is eigenlijk niet veel meer dan een kar met muziek en veel mensen die de straat op gaan. De meesten met alleen een gek hoedje op, de ander wat meer uitgedost. Er wordt vooral veel gedronken. Hoe dichterbij het daadwerkelijke carnavalsweekend, hoe meer mensen de straat op gaan voor een bloco. Zo kan een populaire bloco meer dan 100.000 feestende mensen bevatten. Zo’n bloco heb ik nog niet van dichtbij meegemaakt, want ik dacht, ik doe net zoals de locals. En die vluchten massaal de stad uit. Onder het mom van ‘been there, done that’ hebben veel Carioca’s niet zo’n zin in de mensenmassa’s die door hun stad heen banjeren, zuipen en de natuur overal in de straat hun gang laten gaan. Ik zat dus in de bergen in Itaipava.

 Dat wil niet zeggen dat ik het hele feest gemist heb. Zaterdagavond werd er ook in Itaipava een carnavalsfeest georganiseerd in een kasteel. Samen met Pedro en mijn schoonouders ben ik daar naartoe gegaan. De drumband van de carnavalschool waar mijn schoonfamilie fan van is, speelde namelijk. Net zoals je fan kan zijn van een voetbalclub, kan je hier fan zijn van een carnavalschool. Er zijn zelfs verschillende divisies. In plaats van een piraten outfit of een boerenkiel, gingen we gekleed in de shirts van deze school: Mangueira. Het kasteel was gevuld met een prachtige mix van mensen. Ik stond naast vrouwen van in de veertig in glitter hotpants of gekleed als sexy politieagent. De jonge meiden ernaast droegen dezelfde outfits. En toen was het moment daar, mannen met drums en trommels kwamen swingend de zaal in. Een gigantische kerel met een kleine ukelele stond naast een andere man die luidkeels de Mangueira liederen zong. Daarna liep een vrouw in de grootste hoepelrok die ik ooit gezien had naar binnen, zwaaiend met een vlag. Ze danste met haar partner in een wervelwind van glitter en veren. Tot slot waren er nog drie vrouwen zoals ik ze kende van de foto’s op het internet. Grote verentooien, strategisch geplaatste glitters en schudden met die kont.

Tijdens het toppunt van carnaval speelde ik potjes volleybal met mijn schoonfamilie, maar zat iedereen in de avond voor de buis. Zondag en maandag waren de parades van de in totaal twaalf carnavalscholen in de sambadrome. Om tien uur s’avonds begon het feest. We zagen alleen de eerste twee of drie van de avond. Elke school heeft namelijk anderhalf uur, dus het hele feest gaat door tot zonsopgang. Elke parade heeft een vast stramien. Een thema, een sambaband die anderhalf uur lang het zelfde lied speelt, grote praalwagens en verschillende blokken van mensen in kostuums. De vrouw met de hoepelrok en de vlag heet de porta da bandeira en elke school heeft dus zo’n ronddraaiende hoepelrok  in de parade lopen. Het was echt een spektakel om te zien, swingende samba, gigantische ronddraaiende hoofden op de wagens en nog veel meer. Tijdens de parade van Mangueira waren we extra aan het opletten. De tante van Pedro liep namelijk mee in een kostuum. Op woensdag werden de punten verdeeld op een manier die deed denken aan het Eurovisie songfestival. De cijfers waren echter allemaal tussen de 9.6 en de 10. Helaas heeft Mangueira niet gewonnen, maar één ding weet ik zeker. Ik ga hoe dan ook een keer meelopen!