Begin van een volgende fase

Deze blog is iets later dan normaal, maar met een goede reden. Ik had het namelijk rondrennend druk. Druk vanwege een goede reden, dat gelukkig wel. Ik heb namelijk eindelijk het verlossende woord gekregen: ik heb een nieuwe baan! Hier zit ik dan nu, vers 25 jaar oud, getrouwd (nu echt voor de laatste keer) en vanaf komende woensdag, business analist voor Deloitte. Na een half jaar wennen is het nu dan echt tijd om te beginnen met settelen in het normale Braziliaanse leven.

Dit nieuwe leven heeft al een geweldige Braziliaanse aanloop. Op dinsdag werd ik gebeld door Deloitte of ik de volgende dag langs kon komen op gesprek bij de klant: Petrobras. Het grootste bedrijf in Brazilië, eigendom van de staat en op het moment volop in het nieuws vanwege corruptieschandalen. Ik ben razend benieuwd hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat binnenin het bedrijf. Ik denk namelijk dat als je iets wilt veranderen, dan wel moet weten hoe het in elkaar zit. Uiteindelijk kreeg ik later in de avond het verlossende e-mailtje: welkom bij Deloitte!

De volgende ochtend moest ik vroeg mijn bedje uit voor mijn allerlaatste stukje papierwerk: mijn werkerskaart. Hier hebben ze namelijk allemaal een soort paspoort waar werknemers in schrijven dat je bij hen werkt. Je gebruikt deze dan ook als je werkloos raakt om je uitkering aan te vragen. Ik was al een paar maanden eerder in het centrum van Rio geweest om het geval aan te vragen, maar toen werd ik weggestuurd met het bericht dat ik om zeven uur s’ochtends zou moeten komen om die dag geholpen te kunnen worden. Toen ik begon met het proces bij Deloitte, bedacht ik me dat ik nu toch echt een keer de kaart aan moest vragen. Uiteindelijk bleek ik niet zo vroeg langs te hoeven komen, ik kon via een site een afspraak maken. Eerst dacht ik dat de site kapot was, want ik kreeg of bezette dagen of dagen die nog niet beschikbaar waren voor afspraken. Wat blijkt, ze geven elke ochtend een nieuwe dag vrij, dus je moet er snel bij zijn, anders zijn de afspraken op. Een maand van te voren had ik dus een afspraak gemaakt voor donderdagochtend. Ik had me al voorbereid op eenzelfde verhaal als bij het aanvragen van mijn ID: je hebt dan wel een afspraak, maar dit garandeert alleen toegang tot de wachthal-der-chagarijnige-medwerkers-en-wanhopige-aanvragers. Vervolgens mag je wachten totdat je een ons weegt. Tot mijn grote verbazing werd om 8.24 (mijn afspraak) keurig mijn naam op een schermpje getoond en kon ik mijn werkerskaart aanvragen. Binnen 15 minuten stond ik weer buiten met het bericht dat ik het diezelfde dag na drie uur op kon halen.

Gelukkig maar, want toen ik thuis kwam zag ik in mijn mail het bericht dat ik die dag nog een waslijst aan documenten moest inleveren voor Petrobras, inclusief die kaart. Daadwerkelijk op mijn verjaardag moest ik naar het kantoor van Deloitte om dezelfde waslijst plus een stapel ingevuld papierwerk voor Deloitte zelf in te leveren. Tijdens de eerste uren van mijn 25^e levensjaar was ik dus druk bezig met het uitvogelen of ik Pedro wel of niet mee wilde verzekeren in de bedrijfszorgverzekering, wat ik nu precies moest invullen bij de bedrijfscreditcard etc. Daardoor had ik aan de ene kant wel minder de tijd om me te realiseren dat ik op mijn verjaardag ver weg was van mijn familie en vrienden (en het tussendoor Skypen hielp ook). In de avond was ik dan eindelijk klaar en heb ik gezellig geborreld met een aantal vrienden van hier. Ik zeg proost: op een nieuwe fase!