De theepan en het bureaucratiespel

Wanneer je emigreert, komen er allemaal van die kleine dingen bij kijken waar je van te voren niet bij stil staat. In Nederland moest ik dingen opzeggen, mijn zorgverzekering, telefoonabonnement, me uitschrijven bij de gemeente enzovoorts. Het verkrijgen van de trouwpapieren was een heel avontuur geweest, maar daarna kon ik mijn permanente visum ophalen bij het consulaat van Brazilië binnen tien dagen. Met het verkregen papiertje zou ik alleen binnen dertig dagen na aankomst het papiertje in moeten leveren bij de Policia Federal, en dan zou alles goed komen. Oh wat was ik naïef.

Gelukkig heeft Pedro flexibele werkuren, anders had ik deze week niet overleefd. We begonnen met het ophalen van mijn CPF. Ik dacht dat dit de Braziliaanse BSN was, maar dat is niet zo. Om één of andere reden heeft elke Braziliaan dit nummer van de Braziliaanse staatsbank en het wordt overal voor gebruikt.
Stap 1: ga naar een filiaal en sta in een ellenlange rij om ongeveer 3 euro af te rekenen bij de balie

Stap 2: ga naar buiten en weer naar binnen om een nieuw kaartje uit de automaat te halen om opnieuw in de rij te gaan staan.

Stap 3: je krijgt een nieuw papiertje waarmee je naar een ander gebouw moet gaan om daadwerkelijk je CPF op te halen, inclusief nieuwe rij.

Vervolgens gingen we op stap om een telefoonabonnement voor mij af te sluiten. Ik vol trots met mijn nieuw verkregen CPF in mijn handen. Maar dat was niet voldoende, ik had ook nog een RNE nummer nodig wat ik niet had, dus moest het alsnog op Pedro’s naam. 

Blond genoeg dacht ik dat het anders zou gaan bij het ophalen van mijn verblijfskaart voor buitenlanders (dat ding dat ik zou krijgen wanneer ik met mijn papiertje naar de Policia Federal zou gaan, met RNE nummer). Om half tien vertrokken wij met de bus naar de Policia Federal met een van te voren geplande afspraak om 11.20. Ritje met de auto: half uur. Ritje met de bus inclusief file en omrijden: 2 uur. Gestrest renden we naar het kantoor omdat we vijf minuten te laat waren. We hadden de moeite niet hoeven nemen. Ik verwachte een klein stadshuis kantoortje. In plaats daarvan zat ik meer dan drie uur in een bomvolle zaal vol buitenlanders te wachten. Niet op mijn daadwerkelijke verblijfskaart, natuurlijk niet. Nee op een papiertje waarmee ik over veertig dagen de kaart op kan halen. Met dat papiertje heb ik weer een ander papiertje aangevraagd die ik over acht dagen op kan halen. Met dat papiertje kan ik een bankrekening openen en een werkkaart aanvragen. Volg jij het nog? Pedro’s zusje vertelde me dat ik het moest zien als een spelletje. Je moet objecten vinden die je weer een level verder kunnen helpen. Het wordt extra spannend als je het spel moet afronden binnen een lunchpauze van een uur. Chagrijnige medewerkers kunnen je laten afgaan. May the odds be ever in your favour… 

Qua gezelligheid heb ik mijn eerste evenement gehad. De cha de panela van een nicht van Pedro die gaat samenwonen. Letterlijk betekent dit thee pan. Misschien dat er vroeger thee bij kwam kijken, maar nu drinkt men voornamelijk alcohol. Niet vreemd aangezien het in de avond ook nog dertig graden is. De panela is wel relevant. Meisjes krijgen hier namelijk voor het trouwen/samenwonen geen vrijgezellenfeestje, maar een feestje zoals deze zodat alle vrouwelijke familieleden en vriendinnen je de benodigdheden voor je nieuwe huis kunnen geven. Je uitzet dus. Pannen, citruspersen etc. Maar daar waar in Nederland een waterkoker onmisbaar is, komt het hier niet op het lijstje voor maar is een juicer voor sapjes essentieel. Helaas had Bebeta geen zin in de bijbehorende spelletjes waarin ze voor schut gezet kon worden, dus was het vooral veel gekakel. In het Portugees. Met een zwaar hoofd kwam ik weer thuis nadat ik zoveel mogelijk had gekletst in mijn steenkolen Portugees. Week twee van de inburgering is voltooid.