De theepan en het bureaucratiespel

Wanneer je emigreert, komen er allemaal van die kleine dingen bij kijken waar je van te voren niet bij stil staat. In Nederland moest ik dingen opzeggen, mijn zorgverzekering, telefoonabonnement, me uitschrijven bij de gemeente enzovoorts. Het verkrijgen van de trouwpapieren was een heel avontuur geweest, maar daarna kon ik mijn permanente visum ophalen bij het consulaat van Brazilië binnen tien dagen. Met het verkregen papiertje zou ik alleen binnen dertig dagen na aankomst het papiertje in moeten leveren bij de Policia Federal, en dan zou alles goed komen. Oh wat was ik naïef.

Het begin van een nieuw begin

Don't be sad, this is not the beginning of the end, it is only the end of the beginning.

Een week geleden stond ik daar, op Schiphol. Met tranen in mijn ogen mijn familie in de verte uit te zwaaien. Gelukkig zonder cameraploeg, ook al werd die grap standaard gemaakt wanneer ik vertelde dat ik naar Rio de Janeiro zou emigreren. Jaren had ik er naartoe geleefd, maar dat het moment daadwerkelijk was aangebroken was moeilijk te beseffen. Misschien wilde ik het wel niet beseffen. De laatste weken voor de enkele reis had het uitkijken naar deze stap plaatsgemaakt voor spanning, verdriet om het afscheid nemen en een tikkeltje angst. Hoe het me zou vergaan wanneer ik eenmaal in Brazilie was speelde nog niet zo in mijn hoofd, ik was meer bezig met wat ik achter me zou laten.